إِنَّمَا أَشْكُو بَثِّي وَحُزْنِي إِلَى اللَّهِ
“แท้จริงฉันขอร้องเรียนความโศกเศร้าของฉันและความทุกข์ระทมของฉันต่ออัลลอฮ์เท่านั้น”
(ยูซุฟ 12 : 86)
แปลกมากที่ประโยคไร้สิ้นซึ่งการฟูมฟายนี้ของยะอ์กูบ อะลัยฮิสลาม กลับทำให้เรามองเห็นภาพความทุกข์สาหัสของท่านได้ชัดเจนยิ่งกว่าคำบ่นพร่ำรำพันใด
เป็นความสาหัสอย่างยิ่ง ที่มาพร้อมกับความเด็ดเดี่ยวอย่างแรง
คนที่กำลังเผชิญเรื่องใหญ่โตที่สุดอาจไม่ใช่คนที่ใครทั้งโลกรู้ว่าเขากำลังแย่ แต่คือคนที่ไม่มีใครในโลกรู้เลยว่าเขากำลังสาหัส…นอกจากเจ้าของชีวิตเขา
ประทับใจในตัวนบียะอ์กูบก็ตรงนี้ ภาพของท่านที่ปรากฏในซูเราะฮ์ยูซุฟเป็นภาพของพ่อที่แสนอ่อนโยน ใจดี และรักลูกสุดใจ แต่คำพูดแต่ละคำของท่านบ่งบอกความผูกพันขั้นสูงสุดที่บ่าวมีต่อผู้สร้าง เป็นคนอ่อนโยนที่เด็ดเดี่ยว เป็นคนเปล่าเปลี่ยวที่ไม่เคยอยู่ลำพัง
“ฉันขอร้องเรียนความโศกเศร้าของฉันและความทุกข์ระทมของฉันต่ออัลลอฮ์เท่านั้น”
บนโลกวันนี้ ที่ใครๆก็สามารถระบายสารพัดความรู้สึกให้ทุกคนบนโลกรับรู้ชั่วปลายนิ้ว
คงน่าเสียดายมาก หากมันจะทำให้เราลืมไปว่า…ที่จริงแล้ว ช่อองทางระบายความรู้สึกที่ดีที่สุด สว่างไสว และอุ่นละไม ก็คือการบอกกล่าว ร้องทุกข์ ฟ้องระบาย..กับผู้ที่สำคัญที่สุดในชีวิตเรา และเพียงคำสั่งว่าจงเป็นของพระองค์ ก็ทำให้ทุกอย่างเป็นขึ้นมาได้
มันเป็นความรู้สึกแสนดี ที่เราจะได้มีบางเรื่องส่วนตัว บางชนิดความเศร้า หรือบางเงาของความกังวล ที่ไม่มีใครรู้…นอกจากอัลลอฮฺ
มีความลับ…ระหว่างเรากับอัลลอฮ์…บ้าง
ความลับ…ที่ไม่มีใครมีสิทธิ์รู้…นอกจากอัลลอฮ์
วันนี้…หากมีเรื่องใหญ่ๆ ที่ถ่วงหนักในใจ ไม่รู้จะอธิบายให้ใครฟัง ไม่รู้จะระบายออกยังไง
ลองใช้วิธีของนบียะอ์กูบดูดีไหม
วางเฉย ยิ้มเก๋ มองผ่านโลกทั้งใบ บอกตัวเองแค่ว่า…
“ฉันจะร้องเรียนความโศกเศร้าของฉันและความทุกข์ระทมของฉันต่ออัลลอฮ์เท่านั้น”
ลองดูเถอะชีวิต…สักเรื่องยิ่งใหญ่…ที่ได้ผ่านเข้ามา แล้วอย่าบอกใคร…
นอกจากอัลลอฮฺ!
>>لاَ عَيْشَ إِلاَّّ عَيْشُ الآخِرَة<< 